Musée A. Desombres (Le)

[Het Museum A. Desombres] Zesde deel van de Kronieken van de Obscure Steden , gepubliceerd in 1990 AD. Uniek door de opname van een soundtrack.

Er zit een kleine woordspeling in de titel: hardop gezegd in het Frans, klinkt het als “Het museum heeft schaduwen”. Dat is toepasselijk, want dit album begon als een reizende tekenfilmtentoonstelling met de naam Le Musée des Ombres (het Museum van de Schaduwen). Naast hun onbetwistbare vaardigheden als verhalenvertellers, zijn Peeters en Schuiten ook zeer getalenteerd als scenografen, of ontwerpers van tentoonstellingen. Het is een veeleisend vak, dat een evenwicht vereist tussen artistieke visie en de fysieke eisen van de echte wereld. Voor Le Musée des Ombres omvatte de uiteindelijke opstelling een afbrokkelend museum waar cartoons werden tentoongesteld als het laatste overblijfsel van een vergeten kunst, die alleen nog interessant was voor een paar oude mensen… Hoewel niet specifiek gecentreerd op de Obscure Cities, had de tentoonstelling veel elementen die deden denken aan dat universum, en uiteindelijk bevatte het een geluidsspel erover.

Uit dit concept is Le musée A.Desombres ontstaan in 1990. Het fraaie vouwblad bevat twee delen: een catalogus van schilderijen van een weinig bekende kunstenaar uit het begin van de eeuw, en een CD-soundtrack. Het boek bevatte ook enkele foto's van Marie-Françoise Plissart, die veel heeft samengewerkt met zowel Schuiten als Peeters.

De catalogus staat vol verwijzingen die onmiddellijk zullen worden herkend door mensen die bekend zijn met de Obscure Cities. Sommige zijn heel subtiel, en kunnen alleen worden begrepen door degenen die al een grondige kennis van die wereld hebben.

De publicatie van dit album had ook een interessant neveneffect: er zijn nu mensen die er vrij zeker van zijn dat een kunstenaar genaamd Augustin Desombres echt geleefd heeft in de 19e eeuw…

Het stuk opent met een opdracht van een man die Frans spreekt met een Nederlands accent: Koelber, met behulp van een onbekend opnameapparaat. Dan volgt een kunstveiling waar een schilderij van Desombres een fantastische prijs bereikt. Dan horen we een gesprek tussen Koelber en zijn compagnon over hoe populair Desombres' werk is geworden, en hoe mysterieus de figuur was (de naam betekent letterlijk “van de schaduwen”). Augustin Desombres zou zelfmoord hebben gepleegd, maar zijn lichaam werd nooit gevonden.

Om meer schilderijen te vinden, gaat Koelber naar Desombres laatst bekende verblijfplaats, en vindt een kruimelig museum waar een eenzame oudere gids de wacht houdt. Met een paar andere toeristen, begint het bezoek. Vreemd genoeg wordt de verlichting geregeld door timers en is de tijd om elk schilderij te bekijken strikt beperkt. Eén schilderij fascineert Koelber, dat van een jong meisje met een onduidelijk gezicht. Hij blijft onopgemerkt achter en neemt, net als het licht uitgaat, een foto met zijn flitscamera, iets wat de bewaker streng verboden had.

Geleidelijk aan ontdekken we dat de schilderijen in feite poorten naar de duistere wereld zijn, en dat Koelber gestrand is in een verduisterd herenhuis. Enkele jaren geleden kwam Desombres naar de wereld van de Steden en raakte bevriend met Mary von Rathen, Eugen Robick en Axel Wappendorf. Sindsdien proberen zij een doorgang van hun kant te openen, ieder om zijn of haar eigen reden. Mary is geobsedeerd door het idee onze wereld te bezoeken, Robick droomt ervan haar te herbouwen zoals hij Urbicande heeft gedaan, en Wappendorf is gefascineerd door het wetenschappelijke aspect van het hele gebeuren.

Koelber wordt verliefd op de stem van Maria, maar kan haar niet zien omdat alle gloeilampen zijn verwijderd om de schilderijen vanaf de Obscure kant te kunnen zien. Telkens wanneer de lampen in het Museum worden aangezet, wordt voor hen de keerzijde van de afbeeldingen zichtbaar. Het lijkt erop dat de oude voogd in feite Desombres zelf is, die zeer geobsedeerd is door Maria, maar om de een of andere reden niet wil dat de band tussen de werelden wordt hersteld.

Uiteindelijk concludeert Wappendorf dat Koelber door de deur is gegaan omdat de golflengte van het licht dat door zijn flitslampen wordt opgewekt precies goed is om de doorgang te openen. Hij vraagt Vigoleis om een lamp zodat hij het kan analyseren, maar er is er nog maar een over dus Koelber weigert.

Tenslotte kan de bezoeker het niet langer laten: hij moet het gezicht van Maria zien. Hij gebruikt zijn laatste flits om een glimp op te vangen, maar zij stond naast een schilderij…

Kortom, het hele verhaal is een vervolg op L'Enfant Penchée, ook al is het veel eerder bedacht. Dit album wordt steeds zeldzamer, maar is nog steeds te vinden in gespecialiseerde winkels. Hoewel er geen plannen zijn om het volume als zodanig opnieuw uit te geven, hebben Schuiten en Peeters plannen voor een iets andere versie, mogelijk met een CD-ROM in plaats van een Audio Compact Disk.

Scenario: T. Genicot, B. Peeters, F. Schuiten, F. Young
Bewerking en dialogen: B. Peeters, F. Young
Originele muziek van Johanna Bruzdowicz

De audio is bijgevoegd als een audio cd. Wij hebben de tracks van deze cd toegevoegd, zodat u de “Dramatique Sonore” kunt beluisteren.

• Bruzdowicz
• A. Desombres Museum
• Affaire Desombres (L')
• Musée des Ombres (Le)

Het album is niet meer verkrijgbaar.